O plusach i minusach grupowego uprawiania sportu rozmawiamy z instruktorką fitness
Czy lepiej jest ćwiczyć razem, czy osobno?
Jest to raczej kwestia indywidualnych preferencji i potrzeb osoby uprawiającej aktywność. Obie formy ćwiczeń mają swoje wady i zalety. Osoby bardzo zmotywowane i systematyczne, mające konkretny cel (np. udział w zawodach sportowych), nastawione na poprawienie indywidualnych wyników (np. pobicie poprzedniego wyniku w maratonie), po przebytych kontuzjach czy też zmuszone do trenowania w nietypowych porach dnia, wybiorą trening indywidualny pod okiem doświadczonego instruktora. Ci, którzy mają w sobie dużo energii, czerpią przyjemność i wewnętrzną siłę z ćwiczeń w grupie, wybiorą taką właśnie formę. Jest to też dobre rozwiązanie dla nieśmiałych, którzy początkowo niepewnie stają z tyłu sali, a już po kilku czy kilkunastu treningach naprawdę nabierają wiary w siebie. Są jednak takie osoby, które nie potrafią pokonać bariery wstydu. W ich przypadku bardziej się sprawdzi samodzielne ćwiczenie.
Jaka jest rola instruktora podczas takich zajęć?
W pracy z grupą instruktor ma wiele zadań. Najważniejsze jest, aby dopilnował bezpieczeństwa ćwiczących osób. Potrzebna jest wiedza i doświadczenie pozwalające dostosować poziom zaawansowania ćwiczeń do rodzaju prowadzonej grupy. Inne istotne elementy to motywowanie, wsparcie fizyczne i duchowe ćwiczących, ale i osobowość instruktora. Wszystko to powinno sprawiać, że ciężka fizyczna praca nad sobą staje się przyjemnością, czas szybko upływa i a my nie możemy doczekać się następnego spotkania.
Moją rolą jest także dostrzeżenie osób z problemami. Pacjentom po urazach, kontuzjach czy krócej ćwiczącym i mniej doświadczonym proponuję prostsze wersje ćwiczeń, zachęcam, żeby nie zrażali się w wypadku pierwszych niepowodzeń, tylko próbowali i jeszcze raz próbowali…
Co najbardziej motywuje ludzi do wspólnej aktywności?
Ludzie lubią widzieć efekty swoich wysiłków. Dlatego dobrze, żeby instruktor potrafił znaleźć taki element, który pokaże uczestnikowi zajęć, że warto było się starać. Efekty mogą być przeróżne: ćwiczący zauważają w życiu prywatnym, że nieprawidłowo dźwigają ciężkie przedmioty, zaczyna im przeszkadzać, że się garbią, dostrzegają, że obniżeniu uległo ciśnienie krwi, że pogodniej patrzą na świat czy że zrzucili zbędne kilogramy. Ludzie widzą, jak zmienia się ich ciało, mają swobodniejsze ruchy, lepszy nastrój, większy komfort życia. Nagle mogą bez wysiłku zawiązać buty albo wbiec po schodach na 10. piętro. To wszystko sprawia, że chcą wracać na salę.
Jaki typ ludzi sprawia największy kłopot w ćwiczącej grupie?
Do każdego trzeba podejść indywidualnie. Jest tak ogromna oferta zajęć: od mentalnych (ćwiczenia relaksacyjne, joga), przez wzmacniające, choreograficzne, kardio, taneczne do tematycznych (np. ćwiczenia dla kobiet w ciąży, ćwiczenia dla mam z małymi dziećmi, senior aerobik), że każdy może znaleźć coś dla siebie. Dlatego nie ma takich osób, które „sprawiają kłopot”. Jeśli ktoś nie daje sobie rady z jedną formą ćwiczeń, na innych zajęciach poczuje się świetnie. Wyobrażam sobie, że problem mogliby stanowić ludzie zainfekowani, swoim kaszlem, chrząkaniem zagłuszający głos trenera i przeszkadzający innym. Na szczęście takie wypadki w mojej dosyć długiej już praktyce nie miały jeszcze miejsca. Nikt poważnie zaziębiony nie przychodzi na salę. Także problem przeszkadzania nie wchodzi w rachubę – przecież na takie zajęcia nie przychodzi się za karę, tylko z własnego wyboru.
Co zrobić, by wspólne uprawianie sportu nie stało się jedynie miejscem spotkań towarzyskich i plotek?
W czasie dobrze prowadzonych zajęć grupowych nie ma miejsca na plotki. Ćwiczący mają świadomość, że rozmowy w czasie zajęć rozpraszają i ich samych, i innych uczestników zajęć. Ponadto trzeba skupić swoją uwagę na choreografii, na oddechu, na pracy mięśni i wielu innych kwestiach. W krótkich chwilach relaksu człowiek się wycisza i skupia na wnętrzu. Na plotki przychodzi czas po zajęciach, kiedy zadowoleni z poczynionych postępów klienci idą na wspólną herbatkę.